Zbog toga što je novoizabrani predsjednik Republike Aleksandar Vučić za mandatara za sastav nove Vlade imenovao ženu i prvu javno deklariranu osobu gej orijentacije, uzburkala se srpska, balkanska i svjetska javnost. Malo je poznato, međutim, da je Srbija već imala jednog gej premijera.
Uzburkala se srpska, balkanska a i svjetska javnost, zbog odluke novoizabranog predsjednika Republike Srbije Aleksandra Vučića da za mandatara za sastav nove Vlade odredi dosadašnju ministarku državne uprave i lokalne samouprave Anu Brnabić, prvu javno deklarisanu gej osobu u vrhu izvršne vlasti jedne balkanske države
Upravo je zbog toga i nastala bura, ne zato što je ona ujedno i prva žena koja će postati predsjednik Vlade Srbije. Međutim, malo je poznato da ona neće biti prvi gej na ovom položaju. Doduše, onaj prvi nije to bio javno, a možda nije bio ni tehnički homoseksualac (ali samo u smislu da je moguće da je bio biseksualan); indikativno je, međutim, to što se nikada nije ženio.
O kome pričamo? Da ne dužimo, pričamo o generalu Petru Živkoviću, bliskom saradniku kralja Aleksandra Karađorđevića koji je nakon Šestojanuarske diktature 1929. godine postavljen na položaj predsjednika Ministarskog savjeta, na kojem će ostati sve do aprila 1932.
Ukratko, rodio se u Negotinu 1. januara 1879. godine. Vojnu akademiju je završio u Beogradu, nakon čega je u svojstvu gardijskog poručnika na dvoru bio jedan od zavjerenika u Majskom prevratu.
Kao major je učestvovao u Oslobodilačkim ratovima koje je Srbija vodila između 1912-1918. godine, a upravo se u tom periodu desilo nešto što je kasnije zataškano i što je tek u knjizi “Knez Pavle: Istina o 27. martu” objelodanjeno.
Petar Živković (1879-1947) je rođen u Negotinu, a umro je u Parizu. U majskom prevratu imao je neznatnu ulogu (trebalo je da otključa kapiju dvora, što mu je jedva uspjelo), ali je ipak kasnije bio prihvaćen kao zavjerenik. Posjedovao je niz kompromitujućih dokumenata o (budućem kralju) Aleksandru i tako ga vezao za sebe, postavši vođa Aleksandrove kamarile koja je kasnije nazvana ‘Bela ruka’.
Pred kraj srpsko-bugarskog rata protiv Turske, major Živković je bio određen da komanduje konjicom Timočke divizije. Poslije pobede srpske vojske kod Kumanova, njegova jedinica je poslata da sa Drugom armijom pomogne Bugarima da osvoje Jedrene. Kako je konjica u opsadama neupotrebljiva, Živković i njegovi oficiri su časove i časove provodili u pijančenju i orgijama. Jednog dana je jedan lijepo građeni konjanik saopštio svom pretpostavljenom da ga je major Živković natjerao da bude ‘aktivni partner u homoseksualnom odnosu sa njim’.
Komandant Druge armije Stepa Stepanović je zatražio da Živković bude izveden pred vojni sud. Živković se obratio Apisu i ovaj mu je velikodušno pomogao ‘kako se ne bi ukaljala čast srpske vojske’. Živković je Apisu ovo dobro vratio tako, što je na zahtjev regenta Aleksandra ‘namjestio’ Solunski proces.
Kada je 6. januara 1929. godine kralj Aleksandar suspendovao tzv. Vidovdanski ustav, svog vjernog Petra Živkovića je postavio za predsjednika vlade. Od 1931., Živković je, opet na zahtjev kralja, osnovao dvorsku opozicionu Jugoslovensku nacionalnu stranku u kojoj mu je pomoćnik bio Svetislav Hođera.”
Zapravo je stranka koju je osnovao za njegovo vrijeme nosila naziv Jugoslovenska radikalna seljačka demokratija, tek je kasnije to promijenjeno.
Iz njegove biografije mogli bismo dodati još nekoliko pojedinosti. Toliko je bio blizak prijestolonasledniku Aleksandru (ili ga je imao u šaci) da ga je ovaj 1917. godine postavio za komandanta Kraljeve garde, a šest godina kasnije i za divizijskog generala. 1930. postao je armijski general.
Prvo vrijeme njegovog premijerovanja obilježilo je sprovođenje dugo odlaganih reformi. Krenulo se sa investicijama u infrastrukturu, u pomaganje privredi, u isušivanje močvara, u ujedinjenje krivičnog zakona, obrazovnog i poreskog sistema koji su postojali u različitim dijelovima zemlje, u osnivanje uspješne agrarne banke koja je zamijenila one neefikasne regionalne.
Za vrijeme njegove vlasti 3. oktobra 1929. država je zvanično postala Kraljevina Jugoslavija. Kasnije, međutim, njegov se strogi režim pokazao nesposobnim da riješi probleme Velike depresije i došlo je do stagnacije.
Iz zemlje je, kao i svi foteljaši, pobjegao 1941. godine. U izbjegličkoj vladi Miloša Trifunovića bio je zastupnik ministra vojnog Dragoljuba Mihailovića. U tom svojstvu je podnio jedan izuzetno zanimljiv prijedlog koji je podrazumijevao formiranje nove vojske od Jugoslovena koji su morali da se bore za Italijane pa bili zarobljeni od strane Saveznika, te njihovo iskrcavanje u Dalmaciji; ideja je bila da se nakon toga oko nje okupe četnici. Saveznici to uopšte nisu ni razmatrali.
Odmah nakon oslobođenja zemlje počeo je sa kontrarevolucionarnim djelovanjem u nadi da će zbaciti KPJ sa vlasti, što se komunistima nije svidjelo. Uglavnom, suđeno mu je u odsustvu 1946. i osuđen je na smrt. Umro je naredne godine, 3. februara, u izgnanstvu.
